Το έτος 2004 που γιορτάστηκαν με λαμπρότητα τα 200 χρόνια του ναού της Αγίας Παρασκευής (1804 – 2004), έγινε για πρώτη φορά και η Λιτανεία –Πορεία της Εικόνας της Αγ. Παρασκευής από την βρύση της Αγίας Παρασκευής στη θέση Κακολάγκαδο, μέχρι τον σημερινό ναό στο κέντρο της Ροδαυγής. Μια πορεία, μια ιστορία , ένα θρησκευτικό δέος. (Εξ΄ού και το τοπωνύμιο που έδωσαν οι χωρικοί με το πρώτο συνδετικό «κακό» που συνοδεύει για πάντα το Λαγκάδι αυτό, «Κακολάγκαδο»).

Αυτή η Λιτανεία – Πορεία των 2 χιλιομέτρων, είναι ένα ξεχωριστό γεγονός για τη Ροδαυγή και αυτό γιατί αυτή συνδέεται άμεσα με την ιστορία και την παράδοση του χωριού. Σ΄αυτή την περιοχή και ακριβώς πάνω από τη βρύση του δρόμου προς τα Τζουμερκοχώρια βρίσκονταν ο ναός της Αγίας Παρασκευής μαζί με τον οικισμό και το τείχος του Αρχαίου Αθήναιου, τα οποία εξαφανίστηκαν μετά από μεγάλη καταστροφική κατολίσθηση προ αμνημονεύτων χρόνων, (σύμφωνα με εικασίες ιστορικών, προ 1300 χρόνων περίπου).

Σε ανάμνηση της θαυματουργής πορείας της εικόνας της Αγίας Παρασκευής από τη θέση που βρίσκονταν ο ναός, μέχρι τη θέση που βρίσκεται σήμερα, έχει καθιερωθεί από το 2004 η πορεία των 2 χιλιομέτρων με μεγάλη συμμετοχή από κόσμο, που προστίθενται συνεχώς στο δρόμο προς το κέντρο, περιμένοντας πολλοί ακόμη πιστοί στο προαύλιο του ναού της Αγίας Παρασκευής με την καμπάνα να κτυπά αδιάκοπα, για να ξεκινήσει ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός .
Η εικόνα της Αγ. Παρασκευής μεταφέρεται από παιδιά ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές και καθ΄όλη τη διαδρομή, όλοι ψάλλουν τον παρακλητικό κανόνα της Αγ. Παρασκευής με δυο στάσεις στους ναούς Αγίας Βαρβάρας και Προφήτη Ηλία και υπό τους ήχους της καμπάνας των ναών αυτών.

Για τους Ροδαυγιώτες ο ναός αυτός είναι μια ιστορία , μια ζωή, σημείο αναφοράς και το σύμβολο του χωριού, όπως ήταν και για τις γενιές που πέρασαν, αποτελεί δε την πνευματική όαση του Ξηροβουνίου για κάθε επισκέπτη.

Η κορυφαία στιγμή του ετήσιου κύκλου της κοινωνικής ζωής του χωριού ήταν και είναι το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής με τον ονομαστό χορό «Καγκελάρι». Ένα πανηγύρι από τα κορυφαία της περιοχής που συγκεντρώνει ακόμη και σήμερα πλήθος κόσμου. Ημέρα 27η Ιουλίου, ανήμερα του Αγίου Παντελεήμονα. Η ώρα 7 το απόγευμα και ο κόσμος πηγαινοέρχεται. Το πανηγύρι καλά κρατεί.

Κυκλωμένη η μεγάλη πλατεία με τα θεόρατα πλατάνια από χορευτές και χορεύτριες, νέους και νέες με τα γιορτινά τους, μικρά παιδιά, όλοι χωρούν σ΄αυτό το ζωνάρι. Σεβασμός στους γεροντότερους και ο πιο έμπειρος, ο πιο μερακλής στο ρόλο του Μπαϊραχτάρη που πρωτοστατεί στον κύκλο, και κανονίζει τις δίπλες, το διπλοκάγκελο και το σταυροκάγκελο. Αμέσως μετά οι άντρες, οι γυναίκες και στο τέλος τα παιδιά. Χορός αυθεντικός με κάθε σεβασμό στ έθιμο, όπως τον χόρευαν και οι παλιοί μπροστά στα μάτια των Τούρκων. Αντίφωνο το τραγούδι. Πρώτοι οι άντρες λένε τα λόγια και ακολουθούν οι γυναίκες . Τα κλαρίνα και τα βιολιά περιττεύουν, μόνο ανθρώπινες φωνές ακούς. Ήχος πρωτόγνωρος, παράδοξος για την εποχή μας που στηρίζεται στις μικροφωνικές και στα μεγάφωνα.

«Τέτοια ώρα ήταν εψές, τέτοια και παραπροψές , στο χορό που χόρευαν όλο αγόρια και παιδιά και κορίτσια ανύπαντρα …», Συ που σέρνεις το χορό σαν κλωνί βασιλικό, σαν κλωνάρι αμάραντο …», Συ που σέρνεις το χορό κάνε διπλοκαγκελό, κάνε καγκελίσματα…», Συ που σέρνεις το χορό τράβα σιάσε το χορό κι είμαι ξένος και θα ιδώ και θα πάω να μολογώ…».